Urodził się w 1926 roku w mieście Šaľa na Słowacji. Jego ojciec pracował jako robotnik, matka zajmowała się domem i czworgiem dzieci. Początkowo uczęszczał do szkoły słowackiej, jednak gdy południe Słowacji zostało w listopadzie 1938 roku zajęte przez Węgry, czekały go jeszcze dwa lata nauki w węgierskiej szkole.

Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę fryzjerstwa, którą ukończył w 1943 roku. W tym czasie był już członkiem węgierskiej młodzieżowej organizacji paramilitarnej Levente. Dlatego też odpowiedział na apel węgierskiej Ministerstwa Obrony Narodowej i zgłosił się na szkolenie mechaników lotniczych. Najpierw musiał jednak przejść trzymiesięczne podstawowe szkolenie wojskowe, które rozpoczął w czerwcu 1944 roku w 22. Pułku Piechoty w Komárnie. Jednakże ponieważ na początku września 1944 roku wojska radzieckie zbliżały się już do granicy węgierskiej, dowództwo wojsk wysłało cały pułk do obrony wschodnich granic kraju w Siedmiogrodzie. Żołnierze zostali przetransportowani do miasta Csíkszereda (Miercurea-Ciuc), skąd wyruszyli w góry, aby przygotować tam okopy i umocnienia ziemne. Po trzech tygodniach walki obronnej na początku października niemalże cały pułk dostał się do sowieckiej niewoli.

Po około tygodniu spędzonym w prowizorycznym obozie wszyscy węgierscy więźniowie zostali deportowani do większego obozu zbiorczego w mieście Szováta. Stamtąd więźniowie po kilku dniach musieli kontynuować podróż pieszo do Braszowa, gdzie w wielkim obozie zbiorczym spędzili około trzech tygodni.

Następnie zostali przez miejscowość Ploeszti (Ploești) wywiezieni pociągiem do ZSRR. Po trzytygodniowej podróży przybyli w połowie listopada 1944 roku do miejsca oddalonego około 10 km od Czelabińska (stanice Szagol), gdzie znajdował się największy obóz przejściowy dla jeńców wojennych, oznaczony numerem 1. Jeńcy pozostali tam w kwarantannie aż do marca 1945 roku. Następnie specjalna komisja przydzieliła więźniom pracę według ich stanu zdrowia. Huczko z początku należał do drugiej kategorii więźniów, którzy pracowali na budowach. Jednak wkrótce uległo to zmianie.

Po kolejnym miesiącu został przeniesiony do trzeciej kategorii i wraz z innymi więźniami i rozpoczął pracę w kołchozie zarządzanym przez dowództwo łagru. Więźniowie uprawiali tam okoliczne pola oraz wytwarzali żywność dla całego obozowego kompleksu. W obozie oznaczonym numerem 4, w którym panowały o wiele lepsze warunki życia, spędził dwa lata. Oprócz pracy na polu przez pewien czas pracował ciężko także w kamieniołomie. Po ponownym pogorszeniu stanu zdrowia powrócił do pracy w kołchozie, a zimą natomiast pracował na budowach, między innymi stawiał dom dla inwalidów wojennych.

Z obozu w Czelabińsku więźniowie węgierscy zaczęli być uwalniani na początku 1948 roku. Huczko jednak odzyskał wolność dopiero we wrześniu. Podróż powrotna na Węgry trwała dwa tygodnie – po dotarciu do obozu dla repatriantów w Syhocie (rum. Sighetu Marmației, węg. Máramarossziget), gdzie przebiegała wstępna identyfikacja i selekcja uwolnionych więźniów, wysłano go wraz z kilkoma Czechosłowakami do Czernej nad Cisą, a następnie do obozu przejściowego w Koszycach.

Przez Żylinę, Leopoldov i Galantę Huczko dotarł 29 września do rodzinnej Šaľi. Po powrocie do domu dowiedział się, że jego ojciec zginął podczas wojny na froncie wschodnim. Po powrocie początkowo pracował dorywczo na budowach. W 1949 roku wstąpił do Armii Czechosłowackiej – pięciomiesięczną służbę wojskową odbył w Jiczynie. W 1950 roku rozpoczął pracę w Czechosłowackich Kolejach Państwowych, gdzie pracował aż do emerytury.